Ik ben al die perfectie zó zat! 

Kwetsbaarheid wordt in onze maatschappij gezien als een zwakte. We streven allemaal naar het perfecte plaatje. We dromen van een groot huis, een snelle auto, een fantastisch sociaal leven, een opgeruimd huis, een tiptop verzorgd uiterlijk enz.   

Alles gepolijst en glad. Het is de wereld waarin we leven. Scheuren in dat perfecte plaatje? Die verdoezelen we liever. Al die perfectie, al dat verbergen en oppoetsen. Ik ben het spuugzat.

Ik vind dat er in die scheuren juist een enorme kracht schuilt. Er zit zoveel schoonheid in het imperfecte. In mensen met littekens, lichamelijk en mentaal, in kneusjes, in alles wat niet voldoet aan de perfecte maatschappelijke standaard.

Je kan geen echte verbinding aangaan met anderen als je jezelf niet hebt aangekeken. Je échte zelf. Met al je barsten, putjes en donkere kanten. Alle dingen die je stiekem liever wegstopt. Omdat je liever anders zou zijn. Er liever bij wilt horen. Wilt voldoen.

Heel veel mensen hebben moeite met het accepteren van hun littekens. En van het tonen van hun imperfecties en hun onzekerheden. Van het donker. Het niet kunnen voldoen aan dat perfecte plaatje.

Maar weet je wat het mooie is? Zonder donker is er geen licht. We hebben allemaal scheuren. Littekens horen daarbij, geven aan dat je leeft. En dat is prachtig. Ik wil dat mensen dat gaan zien. Licht schijnen in de barsten. Zodat je weer gaat leven op jouw voorwaarden. In jouw wereld.

Het verhaal van Wendy.

Wendy kwam op mijn pad op het moment dat ik niet goed in mijn vel zat. 
En op het moment dat ik mijn god niet wist hoe ik daaruit moest komen.
Het mooie ervan is dat zij uiteindelijk degene bleek die ik als eerste fotografeerde voor mijn magazine. De fotoshoot die volgde was een hele kwetsbare, mooie shoot waarin Wendy zich helemaal openstelde. Dat zie je terug in de foto’s en dat is zó fantastisch!  Hieronder deelt ze wat de fotoshoot voor haar betekend heeft:

Ik heb erom gehuild. Geschopt. Geslagen. Ik wilde mijn hoofd op een ander lijf. En zo graag weer de vrijheid voelen die ik vlak na de dood van Lennart voelde. De schijt aan mentaliteit ervaren. Ik wilde zo graag weer de vrijheid voelen van gezond zijn. Gewoon doen. Move before you are ready. Het lukte niet. Ik was helemaal niet beter uit het ziekenhuis gekomen. Ik was in gevecht. Ik keek weg van het litteken. Logisch dat mijn schouder vast bleef zitten. Wat zo anders was dan bij Lennart. Toen ik helemaal kon zakken in de shit. Lukte het mij nu totaal niet. 

 Ik wist dat ik daar iets mee moest. Niet wat. Tot ik voelde dat mijn litteken op de foto moet, zodat ik op een voor mij makkelijke manier kan aankijken wat er niet meer is. Zodat zichtbaar wordt wat aan het ontstaan is. Dat wat mijn huidige coach al lang ziet, kon ik nog niet voelen. Een fotograaf bij wie ik mij weer bloot durf te geven, vond ik niet. Het voelde allemaal net niet echt lekker.

Als het niet lekker voelt, doe ik het niet. Ik was weer eens aan het trekken. Dus liet ik het los. Want zoals ook bij de kus, als ik iets loslaat, krijgt het juist de ruimte om zich zichtbaar te maken. Wist ik veel dat het een klant zou zijn die mij op de foto zou zetten. Zoals zo vaak kon ik bij een idee niet bedenken hoe het uitkomt. Niet bij de handafdrukjes/kus, niet bij mijn boek, ook niet bij dit litteken.

 Ik kon niet bedenken dat het een klant zou zijn en al helemaal niet dat ze eigenlijk foodfotograaf is. Alles klopte aan de shoot en de uitkomst. Mijn litteken is zo mooi in beeld gebracht. Heeft een hele grote shift in mij teweeggebracht. Ik durf ernaar te kijken. Naar het gemis. De struggle en vooral mijn nieuwe ik.